High-five
“Ik voel dat ik rock-bottom heb bereikt als met Oud & Nieuw mijn zoontje van 3 in bed ligt, al mijn vrienden op pad zijn om te feesten en ik in mijn eentje met een zielig toastje alleen in de woonkamer zit en niemand heb om ruzie mee te maken over de afstandsbediening. Daarom besluit ik mee te doen met het jaarprogramma van 365 dagen succesvol. De theaterzaal waarin het jaarprogramma zich afspeelt, is prachtig door alle met rood fluweel beklede stoelen en ik besluit op een van de achterste rijen te gaan zitten. Ergens spookt er nog steeds de vraag in mijn hoofd: wat kan ik hier nou leren. Ik probeer de gedachte uit te zetten, maar toch kijk ik van achter in de zaal met gereserveerdheid naar de start van het programma.
Het gaat beginnen. Er worden wat oefeningen gedaan waarbij je vijf onbekende mensen die bij je in de buurt zitten een high five moet geven en waarmee je een gesprek aan moet gaan om je intenties van je deelname te delen. Omdat ik alleen ben gaan zitten, kan ik de opdrachten niet doen en daar ben ik heel blij om. Alsof ik die wildvreemden ga vertellen over mijn mislukte leven en het feit dat ik me nu op de bodem van de put bevind en wil proberen met dit programma weer naar boven te klimmen. Zo kwetsbaar zou ik me nooit durven op te stellen, dus ik ben heel blij dat ik dit niet eens kán doen.
Op het podium vertelt Arjan Vergeer, een van de oprichters van 365 succesvol op het podium een verhaal waarin duidelijk wordt dat je in je leven uit twee rollen kunt kiezen: die van deelnemer of die van toeschouwer. De rol van toeschouwer houdt in dat je van een afstandje kijkt naar je leven en aanschouwt wat er gebeurt, zonder dat je ergens invloed op hebt. Deze positie is veilig, ben je nergens verantwoordelijk voor. Je laat alles maar gebeuren en ondergaat het leven zoals het je wordt aangeboden. De rol van deelnemer is anders. Daarin heb je altijd een keuze. Hierbij komt dan wel verantwoordelijkheid kijken, want als je zelf kiest wat je doet en hoe je het doet, moet je wel bereid zijn de consequenties ervan te aanvaarden.
Als deelnemer kun je kiezen om te blijven zitten in je comfortzone, maar ontwikkelen en leren doe je pas daarbuiten. Totdat je je het weer zo eigen hebt gemaakt dat je daarmee je comfortzone uitgebreid hebt en je weer een nieuwe stap daarbuiten nodig hebt om verder te groeien. Mijn blik dwaalt af van Arjan op het podium naar de men- sen in de zaal. Daarna kijk ik naar mezelf. Ik zie dat ik als toeschouwer geen deel uitmaak van het programma. Op deze plek, met deze houding, zal ik ook niets leren. Bij een NLP-opleiding die ik eerder afgerond heb, was het motto: Als je altijd doet wat je altijd gedaan hebt, zul je altijd krijgen wat je altijd gekregen hebt. Dit zinnetje borrelt ineens op en ik realiseer me dat als ik uit de put wil komen en geen slachtoffer meer wil zijn van alles wat me in mijn leven overkomen is, ik zelf deelnemer zal moeten worden. Ik pak tas, en laat de stoel waarop ik zat achter me. Ik loop de trap af naar beneden en schuif aan bij een lange rij mensen. Verlegen kijk ik ze even aan. Dan zet ik mijn tas neer en geef vijf van hen een high five.
