Anders

“Mijn huidskleur heeft altijd afgeweken van de huidskleur van mijn familieleden en van de meeste Nederlandse mensen. Als ik ergens kwam, was er bijna nooit iemand die eruitzag zoals ik. Bij volwassenen voelde ik dan hun vraagtekens branden. Ze zeiden niets, maar ik hoorde ze denken: wat raar, die twee blanke mensen hebben een donker kindje. Bij kinderen ging het anders. Zij vroegen mij gewoon: ‘Hoe komt het dat jij een poepkleur hebt?’ of: ‘Heb jij te lang in de zon gelegen?’ Eerst moest ik altijd huilen om deze vragen, maar later kon ik mijn tranen bedwingen en rolde het antwoord automatisch uit mijn mond. ‘Ik ben geadopteerd. Ik ben geboren in een ander land waar het heel warm is door de zon die altijd brandt en daar hebben alle mensen dezelfde kleur als ik.’
‘Hoe ben je hier dan gekomen?’
‘Met het vliegtuig.Mijn ouders hebben me zelf opgehaald.
‘Zijn het dan wel je echte ouders?’
‘Nee, mijn echte moeder kon niet meer voor mij zorgen en daarom ben ik hier en is zij nog steeds daar.’
‘Mis je haar dan niet?’
Na deze vraag bleef ik altijd stil. Ik wist het namelijk niet. Hoewel er geen geluid uit mijn mond kwam, gingen er duizenden gedachten door mijn hoofd. Miste ik haar of niet? Ik kende haar niet. Ik had geen idee wie zij was en of zij nog wel wist wie ik was en waar ik was en of ze mij wel miste. Wat ik wel wist is dat ik iemand miste die op mij leek, die net zo was als ik en met wie ik me wel verbonden voelde.“